Kontakt z masami

           Jak wiadomo, „nierządem Polska stoi”. Brzmi to tyleż tradycyjnie, co i dwuznacznie, więc Polakom stwierdzenie takie podobać się musi. Nie od rzeczy bowiem będzie zauważyć, iż obywatele uważają polityków, za co ich uważają – i z "nierządem" konkurować tu może tylko określenie „złodziejstwo”.
Krom spotkań towarzyskich, rozmów w pracy, plotkowań i internetów niesie się wieść, że politycy, to kasta do cna zużyta i skompromitowana. Że wszyscy są siebie warci. I że pora na ludzi nowych.
Jeśli mnie pamięć nie myli, najwyższa pora na ludzi nowych była w Polsce zawsze; podobnie, jak nieustające łaknienie tzw. „rządu fachowców”. Polacy wiecznie mają dość i nieodmiennie wołają o kogoś, kto wreszcie, do cholery, „zrobi z tym burdelem porządek”.         I wydaje się wcale ogółowi nie przeszkadzać fakt, że politycy owi nie wzięli się bynajmniej z Marsa. Że wychowali się na tych samych ulicach, co my. No, może czasem na lepszych podwórkach. Chodzili do tych samych szkół. Tej samej muzyki słuchali.
Naród, który w przygniatającej liczbie do wyborów nie chodzi, własnego posła zazwyczaj nie zna i znać nie chce (nie mówiąc już o jego programie, czy godzinach urzędowania w biurze); naród, który ogólnie i w indywidualnych swych manifestacjach ma zazwyczaj wszystko gdzieś – naród ten pała świętym oburzeniem na jakość swej klasy politycznej.
    A przecież politycy tak się starają, by z przesłaniem do ludu trafić! Ścierpią Olejnik, Karnowskich i Lisa, buciki na wałach przeciwpowodziowych pobrudzą, konferencji naurządzają, że i górnik dołowy by się zmordował. A co bon motów w tłuszczę rzucają, co się przymilają, co schlebiają, co złote myśli przed wieprze sypią!
I wszystko na nic.
A skoro już tak daleko polityczno – medialny show zaszedł, jak widać to było na posiedzeniach komisji Macierewicza – to wydaje się, że już wiele więcej dla rozbawienia gawiedzi zrobić nie można…
      Ale nie mówmy „hop” przed skokami, politycy w Rzeczpospolitej, to ludzie zdolni, rzekłbym nawet, że do wszystkiego. Z pewnością nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa w kwestii kontaktów z publiką, o nie!
Toteż, gdy zamknę oczy, potrafię sobie wyobrazić na ten temat niejedno. Zastrzegając, iż wiem, że życie i tak zapewne przegoni wyobraźnię – jeden z efektów jej działania oto przedstawiam.
W razie nieuchronnego wykorzystania – domagam się tantiem!


 

„Politycy śpiewają program wyborczy, tańcząc na lodzie”

 

Marcin: Witamy Państwa w studiu TVM, witają: Szymon…
Szymon: …i Marcin. No, dziś się będzie działo, to już półfinał, tu nikt nie będzie brał jeńców!
Marcin: Albo weźmie jeńców i ich zanudzi.
Szymon: Ha, ha, ha!

(Przebitka na eliminacje do programu. Chwytające za serce motywy muzyczne. Dźwięk, światło, ruch, emocje)


(za kulisami)

Szymon: Cześć Ryśku, co masz dzisiaj dla nas?
Marcin: Nie mów mu, Ryszard, bo wypaple. Jak kostka? Po ostatnim razie był, zdaje się, jakiś problem z prawą nogą?
Ryszard: Wszystko gra, chłopaki!
Szymon: To połamania nóg, ha, ha!
 

Tam – dum – dum – dum!
 

(światła nastrojowe, Ryszard wyjeżdża na lód i tańczy, recytując program wyborczy. Po ok. trzech minutach – przerywa mu jury. Zapalają się rzęsiste światła)

(za kulisami)

Szymon: ostatni raz tak zdenerwowany, to byłem chyba w Kaliszu.

(jury)

Kuba: Co sądzicie? Tym razem ja się wypowiadam ostatni, bo ostatni będą pierwszymi.
Małgorzata: Wzruszyłam się…
Kuba: Płaczesz?!
Małgorzata: Yhm, troszeczkę… Wiesz, Ryszardzie, ująłeś mnie za serce. Nie oszukujmy się, nie masz warunków fizycznych do szybkiego tańca i bałam się, że znowu sobie coś zwichniesz. Ale było prawie bezbłędnie!
Ryszard: Starałem się…
Małgorzata: I udało się, pięknie było. Jesteś taki szeroki, a z jaką gracją skoczyłeś podwójny aksel w czasie wyśpiewywania punktu o feminizmie! Ja jestem zdecydowanie na „tak”. Zdecydowanie.
Kuba: Agnieszka?
Agnieszka: Staaaary, zajebiście było! Ostatnio rzeczywiście kijowo szybką melodię wybrałeś, toś się musiał wypieprzyć! A teraz? Miód malina, jeszcze ciary mam. Kto ci zapodał Celine Dion?
Ryszard: Sam wymyśliłem. Asystent mówił, że skojarzą z „Titanicem”, ale się nie bałem.
Agnieszka: OK, stary, dobrze żeś rozkminił, poszedłeś jak Titanic, ale żeś tę górę lodową rozpiździł! Ja też na „tak”.
Kuba: Czesław?
Czesław: Nooo, jaram się tym występem po prostu. Tak, tak, tak.To było, jak księżycowa tęcza nad stolikiem, gdy idziesz wyrwać laskę. I punkt z legalizacją miękkich narkotyków dobry.
Kuba: To teraz ja.
Ryszard, wiem, że masz potencjał. Ale wielokrotnie widzieliśmy, że sam potencjał nie wystarcza. Trzeba jeszcze mieć to coś, to zwierzę sceniczne w sobie. Jak zauważyła Małgosia, masz też – nazwijmy to tak – trudne warunki fizyczne, i nie każda figura ci wyjdzie. A i Celine Dion nie jest łatwa, że się tak wyrażę, zwłaszcza, że masz w programie dużo szeleszczących głosek, a to nie tak łatwo zaśpiewać – „sssprawiedliwośśśść sssspołeczna”. Ale, wiesz co? Dałeś radę. Widzimy się w finale.
 

Ta – da – da – tam!
 

(za kulisami)

Marcin: Chodźże, kolejny nieszczęśniku.
Szymon: „Why so serious” Antoni?
Antoni: Panowie jesteście bardzo dowcipni.
Marcin: Wiemy, wiemy.
Antoni: To wiecie za dużo. Posiadacie za dużą wiedzę.
Szymon: Yyyyy… nie będziemy cię zatrzymywać, Antoni. Lecisz!

(Antoni wykonuje brawurowy taniec z mieczami Chaczaturiana, żonglując bezbłędnie i wyśpiewując program sanacji państwa na opoce smoleńskich aksjomatów)

(jury)

Agnieszka: Łoł, łoł, łoł! Zwolnij, Antek! Się zabijesz, chłopie! Aleś dał czadu! Idziesz dalej, nie ma bata, „tak”!
Małgorzata: Nie przekonałeś mnie. Ja wiem, że Agnieszka pochyla się nad odwagą, ale nie było w tym ni krzty romantyzmu. Uczucia za mało.
Antoni: Co?!
Małgorzata: Śpiewałeś o spisku, zamachu, ale łzy nie uroniłeś. Jestem na „nie”.
Kuba: Właśnie. Antoni, Antoni, Antoni. Co ja mam powiedzieć? Aranżacja bezbłędna, żonglowanie mieczami zaskoczyło nawet mnie. I wiesz, sprytnie żeś to ukrył, ale taki stary wyga, jak ja, wszystko na scenie zauważy. Nawet się nie skrzywiłeś, kiedyś sobie prawy kciuk obciął, co?
Antoni: Dla sprawy. A Małgorzata mówi, jak agentura.
Kuba: Samozaparcia odmówić ci nie można. Tylko, że mnie tu zabrakło dystansu. Układ bezbłędny, oko stalowe, program serio i te miecze… Ale widzisz, gotów jestem uwierzyć, że ty naprawdę mógłbyś tymi mieczami zabijać. Coś takiego w spojrzeniu masz. Zatem… Albo nie, powiem, co zdecydowałem, po Czesławie.
Czesław: Stary, nie, nie i nie. Luzu nie masz, spięty jesteś, jak dziwka w dzień wypłaty w koszarach. „Nie”.
Kuba: …a ja, warunkowo, "tak”. Zobaczymy, co z tobą będzie w finale. Ale nie zawiedź zaufania!
 

Ta – da – da – tam!
 

(za kulisami)

Szymon: Stefan, ty się nie stresuj.
Stefan: Ja tak zawsze. Zawsze, zawsze. Zawsze. To nie trema, ja już po prostu muszę to wyśpiewać.
Marcin: To leć na szczaw, chłopaku!
Stefan: A ty się udław mirabelką.
Szymon: Eeeee, ha, ha…ha…

(Stefan wykonuje nieco nerwowy "Lot trzmiela")

(jury)

Czesław: Eeeee… możesz to powtórzyć? Jeszcze raz?

(ogólny, rzęsisty śmiech widowni)

Czesław: Bo wiesz, tak szybko było, żeś mnie zmozil. Nie rozkminiam tego, żeś zapindalał, jak mróweczka!
Stefan: Trzmiel, profanie. Znam się trochę na owadach.
Czesław: No to masz „nie”.
Kuba: Zaraz, zaraz, zaraz. Poczekaj, Czesław. Że nie załapałeś, nie znaczy, że my nie daliśmy rady. To taniec trzmiela, jak on miał to powoli tańczyć?
Czesław: A ja „nie” daję. Nie poruszyło mnię, profanie.
Małgorzata: Ma rację Czesław. Niesympatyczne to było jakieś. Brrrr… Sto czterdzieści dwa punkty programu, drwina z przeciwników, kpina z innych programów, groźby bez immunitetu karalne, słoń na ucho nadepnął – i wszystko to w niecałe pięć minut. Nie zwilżyłeś mnie, Stefan. Jestem na „nie”.
Agnieszka: Spadaj na szczaw. „Nie”.
Kuba: No wiesz, Stefan, to już jest półfinał. To już jest szczebel, jakby to powiedzieć, nie gminny, a wojewódzki. Muzykę wybrałeś szybką, to fakt, ale też i za szybko jechałeś po innych, zamiast się skupić na własnym przesłaniu. Przykro mi, ale już się nie zobaczymy w tym programie.
Stefan: I dobrze!

(za kulismi)

Marcin: Nooo, Krycha, żeś się odstawiła!
Krystyna: Przystojnemu wszystko pasuje.
Szymon: Ale dobrze jeszcze być mądrym i zdrowym.
Krystyna: A faktycznie, ostatnio jestem przeziębiona troszkę.
Marcin: No to, mam nadzieję, że ci to nie przeszkodzi. Jedziesz, Krycha!
 

Ta – da – da – tam!
 

(jury)

Agnieszka: A co to miało być? Co się chyba ci, Krysiu, poyebało? „Autobiografia” ci pasuje, jak świni siodło! Że niby: „miałaś dziesięć lat, gdy uzdrawiać poszłaś świat – bożą wolę tą wypełniając misją swą”?!
Krystyna: Przyganiał kocioł garnkowi. Do roboty się weź uczciwej, degeneratko z tatuażami!
Kuba: Halo, halo, spokój, spokój…
Krystyna: …i ty, pedale jeden, nie będziesz mnie uciszał, szmato europejska!
Kuba: Ale…
Krystyna: „Ale”, „ale”, mędzi męski gej cholerny! Tuman jeden! Nie słyszałeś, co śpiewałam? Dzieci masz, byku jałowy? A ty, tam! Tak, ty, do ciebie mówię, w tym czarnym kapelusiku! Co tak śmiesznie gadasz?!
Czesław: Bo ja…
Krystyna: O, znowu! Może ty nie Polak i nie katolik jesteś? Aaa, na pewno nie jesteś, nie z takim pedrylskim nakryciem głowy! Ja wam śpiewam, tłuki niedorobione, co z wami nie tak – ale, jak grochem o ścianę!
Kuba: Nie!
Małgorzata: Nie!
Agnieszka: Nie!
Czesław: Nieeeeee, o Jezu, nieeeee!
Krystyna: No, dokładnie, jak śpiewałam. Nie posłuchają mądrzejszego, wszystko to teraz jałowe zboczeńce. I jeszcze ciągle przerywają mądrzejszemu, zamiast słuchać i się uczyć.
kultury trochę, chamy jedne! Idę stąd. Słyszycie? Potępione parszywce?!

(przerwa na reklamy)

***

No i sami powiedzcie, czy naród nie byłby bardziej w programach wyborczych zorientowany?