Ukraina - co dalej?

Wydarzenia w Kijowie – czarna rozpacz!!!  Do czego może dojść na Ukrainie???

Do czego może doprowadzić podział narodu, sączenie nienawiści, niepohamowana pazerność, hołdowanie reliktom sowieckim, brak wspólnych celów ludzi  żyjących w jednym kraju, … ?

Tym bardziej musimy się sprzeciwiać naszym, durnym ideologom, stawiającym partyjne cele wyżej od dobra kraju, negującym wyniki społecznych wyborów, obrażających niemal codziennie Prezydenta i Premiera RP, wykorzystujących każdą okazję, w tym krzyż i wiarę Polaków do siania nienawiści, do krytykowania struktur Państwa. Myślę tu głównie o wielu „politykach” z PIS-u, o Rydzyku i jego „rodzinie”, o niektórych purpuratach z naszego Episkopatu. Nie wolno pozwolić tym osobnikom dalej dzielić Polaków w imię źle, fatalnie pojętego patriotyzmu, fałszywego podejścia do zasad wiary, wartości humanistycznych, moralności, …

Wysłuchałem dzisiejszego (pisałem wczoraj) wystąpienia Premiera Tuska, dotyczącego wydarzeń na Ukrainie. Można mieć do niego i partii, której przewodzi, różne zastrzeżenia. Uważam jednak, że jest to prawdziwy mąż stanu, człowiek na poziomie, któremu można ufać. Polityk, nie politykier. Wyobraziłem sobie, co by w takiej sytuacji powiedział główny, opozycyjny  pretendent do tego urzędu. Co by wykrzyczał swoim słynnym dyszkantem i czy byłby tam, dla przykładu, Smoleńsk. Dzisiaj, podobno, nawet on bił Premierowi brawo.

Wierzę ciągle w pozytywne rozwiązanie na Ukrainie. Doskonale pamiętam nasz stan wojenny, około setkę zabitych potajemnie ludzi, tysiące  ludzi zmuszonych do emigracji, w tym mojego serdecznego kolegę  Zbyszka, szefa fabrycznej Solidarności, który musiał wyjechać do Kanady, bo każda próba podjęcia pracy – gdziekolwiek i jakiejkolwiek – skutkowała wizytą u potencjalnego pracodawcy  esbeków. U nas, mimo wszystko, było łatwiej, ponieważ mieliśmy zdecydowanego przywódcę i z grubsza wyznaczony kierunek zmian. Ukrainie będzie bardzo, bardzo trudno. Wierzyć jednak trzeba. I mamy moralny obowiązek im pomagać, tak jak nam, w trudnych czasach, pomagano.

Im jest i będzie trudniej, bo własnej państwowości w dzisiejszym znaczeniu tego słowa właściwie nigdy nie mieli. Nie mają więc w swojej historii i mentalności wynikających stąd doświadczeń i uwarunkowań. Mieli natomiast, zaraz po caracie, koszmar sowietyzacji i rusyfikacji. Nasz PRL nie był tworem marzeń zdecydowanej większości Polaków, było to jednak nasze państwo, chociaż zależne od innych. Miało ono instytucje, które wystarczyło zmodyfikować a nie trzeba było tworzyć od nowa. PRL to mimo wszystko inna bajka niż republika sowiecka.

Wierzę, że to, co dzieje się na Ukrainie, ta przelana krew, te ofiary i cierpienia nie pójdą na marne. Jestem przekonany, że będzie to w przyszłości rzutować również na przyszłość Rosji, że wymusi zmiany również w tym kraju.

A  Janukowiczowi grozi pewnie wariant rumuński albo trybunał w Hadze. Jestem człowiekiem wierzącym, więc pierwszego wariantu mu nie życzę. Drugiego? – Jak najbardziej!