Wszystko już było…

Zaciekawiony komentarzami na temat p. Stanisława Michalkiewicza, zajrzałem na jego stronę internetową. Pierwsze wrażenie - bardzo dobra, profesjonalnie przygotowana strona, mogąca być wzorcem dla innych. Zapoznałem się też z życiorysem właściciela - ciekawy, urozmaicony, nietuzinkowy. Poglądy? No cóż, z poglądami jest ponoć jak z d..., mianowicie - każdy ma własne. Są zwolennicy takiej opcji, innej opcji, wyznawcy tego czy tamtego. Potępianie kogokolwiek tylko i wyłącznie z tego powodu, że jego poglądy nam się osobiście nie podobają, wydaje mi się miałkie. Do lektury strony pana Michalkiewicza podszedłem zatem bez ponadnormatywnego entuzjazmu, ale i bez niechęci.

Rozczarowanie jednak pojawiło się dość szybko, bo od osoby o takiej renomie i wykształceniu oraz doświadczeniu życiowym jednak oczekiwałbym czegoś więcej niż tekstów na poziomie "Romek jest głópi". Owa popularna ścienno-kiblowa inskrypcja sama w sobie nie jest niczym złym - ot, zwięzły i pełen subtelnej lecz czytelnej emocji komunikat (takie swoiste szaletowe mini-haiku). Jednakże biorąc pod uwagę jego wyświechtaną popularność i podatność na złośliwe korekty (w kiblu zwykle Romek skreśla swoje imię i pisze nad nim "Jacek", właśnie Jacka podejrzewając o tę miażdżącą krytykę) - nie sposób skrzywić się z niesmakiem, czytając je w tysięcznej inkarnacji.

Skąd takie przemyślenia? Ano, po lekturze jednego z tekstów na wychwalanej przeze mnie stronie, którego to tekstu fragment przytaczam poniżej:

Jak ta historia się powtarza! I to nie tylko, a nawet nie tyle dlatego, że wydobyty z lamusa, oczyszczony z pajęczyn i odkurzony generał Jaruzelski znowu „doradza” prezydentowi Bronisławowi Komorowskiemu, jak najlepiej dogodzić prezydentowi Dymitrowi Miedwiediewowi – tylko dlatego, że pojawiają się znaki wskazujące, iż wolność słowa może znowu zostać zlikwidowana i to nie tylko w naszym nieszczęśliwym kraju, ale kto wie, czy nie w skali całego świata! W naszym nieszczęśliwym kraju totalniactwo nie ustaje w wysiłkach przywrócenia swego ideału. Ideałem totalniaków jest bowiem cheder, w którym trzódka chóralnie powtarza mantry recytowane przez mełameda. Ten punkt widzenia forsuje środowisko skupione wokół „Gazety Wyborczej”, nie tylko domagając się likwidacji, a przynajmniej pacyfikacji Radia Maryja, ale również energicznie piętnując wszelkie przejawy niekoncesjonowanych kultów. [...]Wysiłkom środowiska skupionego wokół „Gazety Wyborczej” niewątpliwie sprzyja pojednanie polsko-rosyjskie. Skoro ekspertem od tego pojednania został uznany generał Jaruzelski, to tylko patrzeć, jak pod wpływem jego światłych rad, nowa ekipa naszych Umiłowanych Przywódców przywróci wszystkie wynalazki lat 80-tych, no i oczywiście – jakieś nowe, bo przecież świat idzie z postępem.

Pomyślałem sobie - jakież to proste! Biorę do ręki flamaster, skreślam "Romek" i piszę "Jacek". Oto, co mi wyszło:

Jak ta historia się powtarza! I to nie tylko, a nawet nie tyle dlatego, że wydobyty z lamusa, oczyszczony z pajęczyn i odkurzony sędzia Andrzej Kryże  znowu „doradza” Ministrowi Ziobro, jak najlepiej walczyć z postkomuną – tylko dlatego, że pojawiają się znaki wskazujące, iż wolność może znowu zostać zlikwidowana i to nie tylko w naszym nieszczęśliwym kraju, ale kto wie, czy nie w skali całego świata! W naszym nieszczęśliwym kraju totalniactwo nie ustaje w wysiłkach przywrócenia swego ideału. Ideałem totalniaków jest bowiem cheder, w którym trzódka chóralnie powtarza mantry recytowane przez mełameda. Ten punkt widzenia forsuje środowisko skupione wokół „Gazety Polskiej”, nie tylko domagając się likwidacji, a przynajmniej opodatkowania na rzecz mniej popularnych firm komercyjnych koncernu mediowego ITI, ale również energicznie piętnując wszelkie przejawy niekoncesjonowanych kultów. [...] Wysiłkom środowiska skupionego wokół „Gazety Polskiej” niewątpliwie sprzyja sojusz polsko-amerykański. Skoro ekspertem od tego sojuszu zostali uznani A. Fotyga i A.Macierewicz, to tylko patrzeć, jak pod wpływem ich światłych rad, poprzednia ekipa naszych Umiłowanych Przywódców ogłosi Wolskę 51. stanem USA, no i oczywiście - przywróci pragmatykę orzecznictwa sądowego z lat 80-tych, bo przecież Polska jest najważniejsza.

Od razu przypomina się popularna łamigłówka, zamieszczana w rozmaitych popularnych gazetach kolorowych - dwa rysunki obok siebie i zadanie: "Znajdź 10 szczegółów, którymi różnią się obrazki". Nihil novi...