Smoleński odlot z puszką Red Bulla

Pogłębiajaca się farsa, jaką jest badanie katastrofy smoleńskiej przez tzw. niezależnych (głównie od zdrowego rozsądku) ekspertów Macierewicza sprawiła, że należy zadać kilka podstawowych pytań. Nie mam wątpliwości, ze ruch smoleński przyczyni się do rozwoju nauki - choć bynajmniej nie nauk technicznych. Już niebawem na wydziałach psychiatrii pojawią się rozprawy doktorskie, opisujące przedziwne zjawisko zidiocenia ludzi noszących tytuły naukowe (mam opory, aby mówić  o nich naukowcy, bo to uwłacza prawdziwym ludziom nauki). Rozważania na temat pękania parówek i zgniatania młotkiem puszek po piwie, będące podstawami macierewiczowskiego modelu samolotu TU-154 zmuszają do postawienia fundamentalnego pytania: czy oni naprawdę w to wierzą, czy rżną głupa?

Niewątpliwie są tacy co wierzą i tacy co udają. Jesli chodzi o ludzi z naukowymi tytułami plotących androny, to tutaj mam swoją teorię: frustracja, rodząca się z braku rzeczywistych osiągnięć naukowych może skłaniać mniej odporne jednostki do szukania taniego poklasku wśród laików. Mając wykształcenie w dziedzinach nauk ścisłych można niezwykle łatwo uchodzić wobec laika za eksperta. Nie ryzykuje się wiele, bo nawet jak przyjdzie prawdziwy ekspert i wytknie oczywiste absurdy, to laik i tak nie zrozumie jego argumentów. Magia literek "prof." lub "dr hab." przed nazwiskiem jest nie do odparcia.

Uważam więc, że to frustracja naukowca, który nie znajduje uznania w środowisku profesjonalistów, popycha go do wystąpienia przeciw własnemu rozumowi. Skoro z rozumem daleko nie zaszedł, to może się uda wbrew niemu?

Drugim imperatywem popychającym tych naukowców do babrania się w propagandowym bagienku jest oczywiście motywacja czysto polityczna. Oni bardzo by chcieli, żeby Putin z Tuskiem byli umoczeni w zamach na Lecha Kaczyńskiego. Do tego stopnia tego chcą, że gotowi są dowody na to wyciągać z puszek po Red Bullu. Motywacja polityczna skreśla definitywnie tych ludzi jako potencjalnych poszukiwaczy obiektywnej prawdy. Działając z pobudek politycznych nie są w stanie po prostu zachować obiektywizmu niezbędnego do badań.

Obok naukowców osobną grupą są politycy, którzy powołują się na wątpliwy autorytet tych pierwszych. Politycy zazwyczaj mają znacznie więcej zdrowego rozsądku od przeciętnego człowieka, nie mówiąc o naukowcach. Jestem więc przekonany, że ani Hofman, ani Błaszczak, ani nawet Kaczyński, nie wierzą w zamach. W zamach wierzy - jestem tego absolutnie pewien - Macierewicz. Objawy obłąkania są u niego aż nadto widoczne. Widać to po tonie, jakim opowiada swe brednie. Kiedy Hofmana zmusić do mówienia o zamachu w Smoleńsku, można zauważyć u niego duże zdenerwowanie, irytację - to zdradza, że nie wierzy w to co mówi, wie, że robi z siebie publicznie idiotę i bez ustanku zadaje sobie pytanie, czy kariera polityczna warta jest utraty twarzy. Podobne oznaki irytacji wykazuje Prezes. Ale co innego Macierewicz. W jego oczach nie widać ani cienia wątpliwości.

Pal licho Macierewicza, Kaczyńskiego i cały ten lud smoleński. Ale kiedy widzę Marka Jurka, polityka kontrowersyjnego, któremu jednak nie można odmówić inteligencji, który jak mantrę powtarza, że trzeba wyjaśnić katastrofę smoleńską, że nie wszystko jest jasne, że trzeba dojść do prawdy, itd. to robi mi się naprawdę smutno. Zszedł już chłopina całkiem na psy.