Prasa kłamie…

Za komuny, w czasie różnych demonstracji i przepychanek z milicją (rok 1969, 1970, 1976, 1980, czasy Solidarności i stanu wojennego…) dało się bardzo często słyszeć okrzyk „prasa kłamie!” Dotyczył on nie tylko słowa drukowanego oczywiście, ale wszelakich mediów, zwanych też informatorami. Media były wtedy kontrolowane przez wiadomo kogo i nikogo nie dziwiły te negatywne odczucia społeczne.

Dzisiaj mamy wolną Polskę i podobno wolne, niezależne media. Co więcej, mamy ich różne, czasem diametralnie, spojrzenie na te same sprawy. Mamy dziennikarzy katolickich i świeckich, niepokornych, a więc – pewnie – również pokornych, prawicowych i lewicowych, sprzyjających poszczególnym partiom i je zwalczających, …wydawałoby się, mamy pełen informacyjny serwis, dzięki któremu możemy spojrzeć na sprawy z każdej strony i wyrobić sobie własną opinię. Czy tak jest rzeczywiście? Niestety, tak nie jest.

Kilka dni temu oglądałem, chyba w Faktach po faktach, rozmowę ze Stefanem Bratkowskim. Na pytanie o stan naszego państwa, społeczne nastroje i szanse na ich poprawę oskarżył on media o działania destrukcyjne, podobne do działań polityków. Media są według niego kroniką tragicznych wypadków, katastrof i nieszczęść. W poszukiwaniu sensacji rozdmuchują jak balony sprawy drobne, nieistotne. Praktycznie nie ma w nich informacji pozytywnych. Sprawy gospodarcze prezentowane są na poziomie żenującym i śladowym, problemy Europy i świata ustępują przed naszym kto kogo i za ile.

Całkowicie się z nim zgadzam. Nie ma medium, do którego wiadomości i komentarzy można byłoby mieć pełne zaufanie. Brukowców nie czytam od dawna, jednak również media definiowane jako poważne gonią za sensacjami, a komentowanie jest w nich stronnicze. Tytuły coraz częściej naśladują te z portali internetowych – „klęska” popycha „dramat” i „skandal”, podpierając się „chaosem” i „katastrofą”.

Przeciętny człowiek nie ma prawa się w tym połapać. Przeciętny człowiek widzi, że życie sobie, a media i polityka sobie. Efekt po jakimś czasie jest dla wielu taki, że ten czarny PR własnego kraju i Narodu powoduje społeczne zniechęcenie, wyłączanie się z działalności społecznej, głębokie podziały grupowe, ale również podziały w rodzinach. Stąd pewnie bierze się fakt, że otoczenie naszego kraju, tak zwana zagranica, bardzo wysoko ocenia nasze dokonania a my, Polacy, w znacznym stopniu tego nie zauważamy, widzimy natomiast ogrom wydumanych nieszczęść.

Czasami mam wrażenie, że ktoś trzyma na tym swoje brudne łapy. Takie myśli utrwaliła we mnie wypowiedż jednego z internautów, cytującego Johna Swintona, dziennikarza z The New York Times, który ośmielił się napisać ten tekst dopiero w dniu swojego odejścia na emeryturę. Oto fragment tekstu:

Praca dziennikarza polega na niszczeniu prawdy, łganiu na potęgę, deprawowaniu, zohydzaniu, czołganiu się u stóp mamony, sprzedawaniu siebie, sprzedawaniu swojego kraju i swojego Narodu w zamian za chleb swój powszedni, czy też – co sprowadza się do tego samego – za swoją pensję. My, dziennikarze jesteśmy wasalami, instrumentami w rękach bogaczy, którzy potajemnie spiskują i kierują wszystkim zza kulis. My jesteśmy ich marionetkami! To oni pociągają za sznurki, a my tańczymy! Nasz czas, nasz potencjał i nasze talenty są w rękach tych ludzi. Jesteśmy intelektualnymi prostytutkami!

Czy tak jest rzeczywiście? Czy klasa dziennikarzy jest zdeprawowana tak samo jak klasa polityczna? Czy te wszystkie dyskusje, kłótnie, napuszczania, stronnicze analizy wynikają jedynie albo przede wszystkim z chęci zdobycia mamony; a sprawy kraju, Narodu, przeciętnego Kowalskiego są im obojętne? Czy opluwając de facto swój kraj, szerząc czarny PR nie działają w interesie sił nam obcych, którym nie na rękę jest postęp i dobrobyt Rzeczypospolitej? Czy, czy, czy…